نشان گروه در واقع، نمادی از اهداف و آرمان اصلی گروه ماست که نگاه ما به توسعه را به شیوه نمادین بیان می کند. در میان نشان سیمرغ را می بینید. اساسا نام سیمرغ به این دلیل برای کارگروه انتخاب شده است که هم در ایران باستان، نمادی از دانایی و خرد بوده و هم در سیمرغ عطار نیشابوری، نمادی از پذیرش تفاوت‌ها و انگیزه‌های متفاوت هست که امکان هماهنگی، همکاری و اطمینان را ایجاد می‌کند. معنای دیگر سیمرغ، نبود تبعیض است آن چنان که در سیمرغ عطار، سی مرغ از جمله بلبل یا عقاب، مشارکت دارند که نمادی از انسان‌های متفاوت هستند.
اساس مدل سیمرغ، اهمیت توجه به بازیگران و کنشگران در توسعه است که هم جنبه پویا دارد و هم جنبه مقطعی. در جنبه پویا لازم است تا زورگویی (حتی زور کلامی و تهدید زبانی) یک گروه نسبت به دیگران مهار شود و تبعیض علیه کسی نباشد. تبعیض به این معنا که همه به فرصت‌ها و منابع یکسانی دسترسی داشته باشند و فقط تفاوت در اندوخته دانایی و درک منابع است که تفاوت‌های فردی را ایجاد می‌کند. این نکات، جنبه مقطعی توسعه نیز هستند یعنی کنشگران در جنبه پویا و جاری، بر اساس قدرت چانه‌زنی خود یا نمایندگانشان، برای مهار زور و تبعیض تلاش می‌کنند و در مقاطع، اندوخته دانایی خود را به کار می‌گیرند تا منابع را به سرمایه و سرمایه را به ثروت، تبدیل کنند.
ارزیابی‌های چندسال گذشته مدل سیمرغ از توسعه ایران نشان می‌دهد که زور و تبعیض، کنترل نشده و گروه‌های زورمند تسلط بیشتری بر توسعه ایران دارند. از این روی، در کوتاه‌مدت، توان رشد محدود است و در بلندمدت، شکاف‌های حاصل از این زورگویی‌ها و تبعیض‌های مهارنشده، بحران‌ها و تنش‌های سیاسی و اجتماعی تولید می‌کند و امکان ثبات در روند توسعه را سلب می‌کند.
اما مهمترین برنامه سیمرغ توسعه در سال 1400، معرفی مدل به اندیشمندان غیرایرانی و تلاش برای افزایش حساسیت نسبت به شاخص‌های بازیگران توسعه است تا شاخص‌های برگرفته از نتایج اثر بازیگران.
