گزارش نماگرهای شاخص «سیمرغ توسعه»، میزان قوه توسعه ایران بر اساس سه کلید هماهنگی، همکاری و اطمینان را تشریح می‌کند. مدل سیمرغ توسعه یک مدل تحلیلی بومی برای توسعه است که ایده بنیادین آن بر مفهوم سیمرغ عطار نیشابوری اتکا دارد. هرچند که سیمرغ عطار نیشابوری، روایتی عرفانی است اما برداشت زمینی و توسعه‌ای از آن بر پایه مفهوم گذار از حالت «سی مرغ» به «سیمرغ» امکان‌پذیر است. گذار از سی مرغ به سیمرغ به معنای فعال‌سازی سه کلید اصلی توسعه یعنی همکاری، هماهنگی و اطمینان است. البته در طی فرایند توسعه، سیمرغ‌شدن به معنای استقرار یک حالت دیکتاتوری نیست بلکه هماهنگی در عین به‌رسمیت‌شناختن تفاوت‌ها و تمایزها، همکاری در عین نقش‌های متفاوت و تکمیل نقش یکدیگر درعین حفظ منافع انفرادی است با این تفاوت که ارزش حاصل برای مجموعه را نسبت به حالت انفرادی، تکروانه و مبتنی بر ریسک بالاتر می‌برد. از سال ۱۳۹۹، شاخص‌های رفتاری توسعه در حد بضاعت به مجموعه شاخص‌های سیمرغ توسعه افزوده شده است و بر اساس روش‌های استاندارد شاخص‌سازی، از جمله پنل خبرگی، مراحل تایید و وزندهی را طی کرده و همانند شاخص‌های ساختاری یا سطح حقوق مالکیت و هزینه مبادله، همواره در حال بازنگری و بهسازی خواهد بود. گزارش سیمرغ توسعه، مدعی سنجش دقیق شاخص‌های توسعه ایران نیست چراکه دسترسی به اطلاعات به شدت محدود است و سنجش اثر سازمان‌ها روی توسعه که رویکردی متفاوت نسبت به روش‌های پیمایشی است بر اساس داده‌های خبر این اقدامات انجام می‌پذیرد؛ بنابراین دقت سنجش تا حد زیادی به شفافیت اطلاعاتی نیز وابستگی دارد. اما دغدغه اصلی از انتشار شاخص سیمرغ توسعه، توجه‌دادن به نقش بازیگران در بهبود یا بدبود شاخص‌های توسعه و ایجاد حساسیت برای الزام بازیگران به سمت انتخاب‌ها و سیاست‌هایی است که منافع ایرانیان را به روشی پایدار و دور از تبعیض تامین کند.
گزارش حاضر جهت استفاده علاقمندان از پیوند زیر قابل دسترس است:
